De keerzijde van Curaçao

Voor de oplettende lezers onder jullie: eindelijk heb ik de correcte Willemstad kunnen instellen bij mijn locatie, dat kon eerst namelijk niet op waarbenjij.nu. Maar nu is voor iedereen die dat nog niet door had toch echt duidelijk dat het gaat om Willemstad Curaçao en niet om Willemstad Nederland!! ;)

Zondag was alweer een stranddag. Omdat ik al een tijdje niet bij Jan Thiel was geweest, ben ik daar heengereden. Samen met twee huisgenoten hebben we daar heerlijk genoten van het prachtige weer. Het was niet super warm, waardoor het goed uit te houden was. Toen ik honger kreeg, besloot ik mezelf maar eens te trakteren (aangezien niemand mij hier trakteert, doe ik het zelf maar…) op een heerlijk broodje carpaccio bij Zanzibar. Dat was lekker!! Daarna hebben we nog lekker gerelaxed op het strand en in zee. Tegen het eind van de middag werd het wel bewolkt en zag het ernaar uit dat het zou gaan regenen. Gelukkig blef het droog. Rond vijf uur ’s middags gingen we weer naar huis, en eenmaal in de auto begon het toch echt te spetteren. Dus flink snelheid minderen en onwijs veel afstand bewaren. Die avond was het lekker ‘koel’ buiten en dus ook in mijn kamer ;)
Maandag was een prima dag op stage, ik heb m’n tijd nuttig kunnen besteden en was al lekker vroeg thuis. ’s Middags heb ik eens flink boodschappen gedaan en heb ik nog een verslag gemaakt voor stage. Op de een of andere manier was ik ontzettend moe, terwijl ik niets bijzonder intensiefs had gedaan en ik had ook best goed geslapen. Misschien kwam het door het weer, maar ik had zelfs geen zin om ’s avonds te koken. Dus heb ik voor het eerst ’s avonds brood gegeten, lekker makkelijk. Omdat het vandaag niet zonnig was geweest, was het water uit de waterleidingen niet opgewarmd (die liggen hier aan het oppervlak) waardoor de douche voor het eerst echt steen-en-steenkoud was… Ook al zit je hier in het Caribisch gebied, zelfs hier is douchen onder ijskoud water geen pretje! Ik ging al vroeg naar bed. En bij jullie mag dan inmiddels de herfst zijn ingetreden, maar hier is het af en toe ook best slecht weer hoor! Elke avond hebben we vanaf het balkon uitzicht op een prachtige onweer-show boven zee, maar maandagavond werd de lucht boven het land wel héél donker. En ja hoor, midden in de nacht werd ik wakker omdat het onwijs hard waaide, regende en onweerde. Het was zelfs een beetje fris op mijn kamer, wat ik heel niet erg vond!! Aangezien de wind op mijn raam stond en mijn ramen open stonden, heb ik die eerst maar met enige moeite (vanwege de harde wind en de tralies) dicht gedaan. Gelukkig heb ik verder wel heerlijk kunnen slapen, ondanks het noodweer.
Dinsdagochtend was het nog steeds behoorlijk grijs buiten; het regende wel iets minder hard, maar overal lagen plassen. Extra voorzichtig vanwege het gladde wegdek ben ik naar stage gereden. Na een hele drukke ochtend was ik ook alweer om 14:30 uur thuis. Twee huisgenootjes stonden op het punt om te gaan winkelen in Otrobanda, toen ze vroegen of ik mee ging heb ik snel boterhammen gesmeerd en ben gezellig mee geweest. Eigenlijk had ik niets nodig, ik heb me dan ook keurig gedragen en (op King-pepermunt na) niets gekocht. Eenmaal thuis heb ik niet zulke boeiende dingen gedaan (noodzakelijke dingen achter m’n laptop gedaan, gekookt, gegeten, gestofzuigd) en ben alweer redelijk op tijd maar bed gegaan.
Woensdag begon met aardig goed weer. Maar toen ik eenmaal op stage was, begon het rond een uur of negen keihard en ook best lang te regenen en te onweren!! De regen komt dan ook echt met bakken uit de lucht en op de wegen ontstaan allemaal waterstroompjes omdat er weinig waterafvoer is. De onweer duurde erg lang en het rommelde en flitste ook echt erg hard, ik was op dat moment bij de peutertjes en die vonden het allemaal erg interessant :) Gelukkig was het ’s middags toen ik klaar was met stage alweer stralend weer, zo snel gaat dat hier :D ’s Middags heb ik dan ook een lekker zwembad-middagje gehouden; er was niemand thuis, dus ik heb me prima vermaakt met mijn boek en een luchtbed. ’s Avonds heb ik gekookt en even buiten gezeten met huisgenoten.
Op stage was het donderdag erg rustig omdat ik weinig (groepjes) kinderen had om te begeleiden. Vanwege een ingelast gesprek was ik toch ‘pas’ om half drie thuis (jullie zullen wel denken: dat is toch onwijs vroeg? Maar voor mijn doen hier is het echt laat). ’s Middags heb ik weinig bijzonders gedaan. Om zeven uur heb ik Iris en nog een huisgenootje opgehaald bij de voetbal, dat bleek op hetzelfde veld te zijn als waar de schoolgym is. Aangezien het gas in heel het huis op was, moesten we ’s avonds met 32 mensen koken met twee elektrische pitjes, verre van ideaal maar het is gelukt! Om de beurt koken (en veel gingen er ook naar de Mac of bakten een pizza) ging nog best goed. Iris en Nadine hebben heerlijke wraps gemaakt :) Na het eten heb ik héél even buiten film gekeken, maar dat was van korte duur want er stond nog iets op het avondprogramma: Gers Pardoel! Hij zou optreden bij Bermuda en ik had een kaartje gekocht. Ik heb wel even zitten twijfelen omdat ik nou geen enorme fan van Gers ben, maar vond het toch wel leuk om een keer naar een optreden van hem te gaan. Samen met een paar huisgenoten gingen we dus om 22:00 uur op weg naar Bermuda. Wij zijn bovenop de blokken geklommen om een zo goed mogelijk uitzicht op het podium te hebben. Van 23:00-24:00 uur zou Gers optreden, maar uiteindelijk kwam hij pas om 23:50… We hebben ook slechts 25 minuten van zijn nummers kunnen genieten, want daarna was hij alweer verdwenen. Dat was best een afknapper als je het mij vraagt. Maar goed, ik heb in elk geval Gers een keer live on stage gezien op nog geen twintig meter afstand. We waren om kwart voor één alweer thuis, want m’n wekker zou alweer vroeg gaan.
En ik was vrijdag zelfs al vóór mijn wekker wakker. Op stage ging het allemaal prima, het was niet zo’n drukke dag en ik was dan ook lekker vroeg thuis. ’s Middags ben ik nog een paar uurtjes naar Cabana gegaan, aangezien een paar huisgenoten daar al waren. Na lekker van zon, zee strand te hebben genoten, heb ik gekookt voor Iris en mijzelf. We besloten om onszelf daarna nog te trakteren op een ijsje bij de Mac, en toen we uiteindelijk bij de McDrive stonden, hadden we ineens allebei weer honger. Dus naast een ijsje hebben we ook gelijk nog een maaltijd besteld… Best slecht eigenlijk, maar na twee keer gedineerd te hebben, zaten we allebei toch echt wel goed vol.
Zaterdagochtend begon niet zo goed, nadat ik namelijk allerlei moeilijke ‘steken’ met m’n auto had gemaakt om van de parkeerplaats voor ons huis af te komen (enkele auto’s stonden nogal onhandig geparkeerd), heb ik één auto van een huisgenoot die buiten het hek aan de overkant van de weg stond totaal over het hoofd gezien. Heel zachtjes ben ik daar achteruit tegenaan gereden… Ik had geen schade, maar de andere auto heeft wel schade (eerst wist ik nog niet of ik die had veroorzaakt of dat die schade er al was, maar het eerste bleek later het geval te zijn). Ik schrok me echt rot en voelde me zo stom; eerst was ik nog opgelucht omdat ik van die parkeerplaats af was en vervolgens rijd ik wel tegen een auto aan als ik meer ruimte om me heen heb. Maar goed, later op de ochtend ben ik met Lisa en Wendy (twee huisgenootjes) begonnen aan een avontuurlijk dagje. We wilden graag naar een Boka (inham); hier zijn er aan de noordkant van het eiland een aantal van. M’n stagebegeleidster zei dat Boka Ascension erg mooi schijnt te zijn, dus daar zijn we heen gereden. Dat is echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. Er was slechts één minuscuul bordje waarop stond aangegeven welke kant we op moesten voor de boka, en vervolgens belanden we op een zand/steenweggetje met enorme kuilen en stenen! De weg was ook zo smal dat we geen tegenligger tegen konden komen; aan de kant van de weg begonnen direct de cactussen en dorre struiken. We zijn ook echt niemand tegengekomen onderweg. Langs de kant van de weg lag allemaal vuilnis, brokstukken van auto’s, matrassen, echt de vreemdste dingen. Voor ons gevoel waren we echt in de bush bush van Curaçao. We twijfelden wel of we nog verder door moesten rijden, we waren namelijk al best lang op dat weggetje aan het rijden en zagen telkens maar niets. Uiteindelijk kwamen we uit op een verharde weg waar een paar huisjes langs stonden. Daar was toevallig een meneer buiten aan wie we hebben gevraagd waar de boka was. Hij zei dat het niet ver rijden meer was; we moesten rechts afslaan en dan zouden we er zo zijn. Dus wij rechts afgeslagen en met frisse moed alweer een zand/steenweggetje op. Maar helaas waren we er niet zo snel als we hadden gedacht… Na elke bocht vroegen we ons af waar het nou toch kon zijn. We wisten dat we op de goede weg zaten (we konden geen afslag hebben gemist omdat er simpelweg geen afslagen waren, alleen maar hoge cactussen en doornstruiken) maar het duurde voor ons gevoel eindeloos lang. De weg werd ook steeds onherbergzamer… Uiteindelijk kwamen we bij zo’n diepe kuil uit, dat we alle drie zijn uitgestapt om lopend verder te gaan. En warempel, na ongeveer tien minuten lopen in de snikhitte (het was inmiddels 12 uur ’s middags en onwijs zonnig) zagen we zee! Wat waren we blij, onze moeite was niet voor niks geweest ;) We hadden onwijs mooi uitzicht op de golven die tegen het eiland aan knallen. Misschien komt het door het feit dat de weg ernaar toe echt bijna niet begaanbaar was, maar we waren echt de enige die daar bij die boka waren. Na de nodige foto’s zijn we weer teruggelopen, waar de auto gelukkig nog steeds stond. We zijn via het weggetje ook weet teruggereden, maar eenmaal bij de verharde weg zijn we daar gewoon op blijven rijden totdat we een grote doorgaande weg tegenkwamen. We zijn het eiland overgestoken en zijn aan de zuidkant van het eiland (waar alle mooie strandjes zijn) op zoek gegaan naar een dichtbij gelegen strand. We besloten naar San Juan te gaan, naar het strand Playa Manzalina. En of we al niet genoeg rotweggetjes gehad hadden, was de weg daar naartoe ook echt barslecht. Na weer heel wat kuilen en hobbels kwamen we dan uiteindelijk op het strand. Het was een privéterrein, we hadden niet zoveel toegangsgeld betaald maar er was dan ook niets op het strand behalve zand en (véél) stenen. Er waren maar een stuk of drie andere menen. De zee inkomen was door alle stenen die bij elke golf tegen je enkels aan kwamen dan ook niet erg prettig. Maar eenmaal in zee was het wel erg mooi. Uit de zee komen was ook weer een hele onderneming, maar je moet er wat voor over hebben... Op het strand waren erg veel stenen waardoor het niet echt lekker lag en er was nauwelijks schaduw. Na ongeveer twee uur hadden we het er dan ook wel gezien. Onderweg naar huis hebben we nog even boodschappen gedaan en eenmaal thuis hebben we samen gekookt (uiteraard na een duik in het zwembad om te ontzanden). ’s Avonds rond een uur of acht ben ik met Wendy en Lisa meegeweest naar Zanzibar (bij Jan Thiel). Daar was een feestje waar ook nog meer huisgenoten heen kwamen. Het was best gezellig, maar rond een uur of half twaalf had ik het er wel weer gehad. Wendy en ik zijn toen naar huis gegaan. We hadden bij dat feest gehoord dat er demonstraties in Punda waren (het is hier politiek gezien nogal onrustig…), gelukkig hebben we daar verder geen last van gehad (we hoefden ook niet door Punda heen te rijden).
Zondag had ik echt een baaldag. Ik ben de hele ochtend in de weer geweest om dingen en papieren te regelen voor de auto, en dit was op zijn zachtst gezegd nogal frustrerend. ’s Middags was het dan ook fijn om lekker te ontspannen op het strand en even niet aan dat auto-gedoe hoeven te denken. Samen met drie huisgenootjes ben ik lekker bij Cabana geweest, waar ik heerlijke bruschetta met mozzarella, tomaat en pesto op heb :) ’s Avonds had ik geen zin om te koken (en eigenlijk had ik ook vrij weinig in huis om mee te kunnen koken) dus heb ik lekker simpel een broodje chocopasta op. Terwijl ik mijn broodje aan het oppeuzelen was, hoorde ik van huisgenootjes dat er die middag haaien waren gesignaleerd bij Jan Thiel en dat iedereen verzocht werd het water uit te gaan. Wat een eng idee, vorige week was ik daar nog op het strand en gisteravond op dat feest! Hopelijk gebeurt dit slechts incidenteel, want ik heb geen zin om tijdens een duik in zee ineens op een haai te stuiten… Verder zeiden andere huisgenootjes ook nog dat ze bij ons in de buurt demonstranten op straat waren tegengekomen. En inderdaad, niet veel later hoorden we buiten (en ik later ook op mijn kamer) duidelijk het geluid van trommels. Best beangstigend, hopelijk is die onrust snel voorbij maar ik vrees dat dit toch minstens tot de verkiezingen van half oktober zal duren. ’s Avonds heb ik verder niet veel boeiends gedaan.
Maandag zou ik de meest angstaanjagende ochtend van mijn leven beleven… Om half 6 ’s ochtends schrok ik wakker van een geluid. Ik draaide me om richting mijn raam en zag een schim voor mijn raam staan en er staken twee armen door mijn tralies. De armen zwaaiden in het rond. Ik hield mijn ogen stijf dicht en deed net of ik slaap. Ik schrok me natuurlijk echt rot en deed af en toe mijn ogen een mini-stukje open om te kijken of die Antilliaanse man al weg was. Hij heeft bij allebei mijn ramen met zijn armen door de tralies gezeten op zoek naar waardevolle spullen. Na een tijdje ging hij weg en bleef ik als verstijfd in bed liggen. Op een gegeven moment liep hij weer langs; ik deed mijn ogen weer stijf dicht en hij kwam weer bij mijn raam staan. Dit keer hield hij het gordijn opzij om te kijken waar hij wat kon vinden. Hij heeft best lang staan staren (ik deed nog steeds net of ik sliep) en ging op een gegeven moment weg. Ik had me allemaal scenario’s in mijn hoofd gehaald over wat er zou kunnen gebeuren als ik geluid zou maken en wat ik anders zou kunnen doen. Na nog eens vijf minuten kwam die man geregeld terug, met minder dan een minuut ertussen. Hij deed mijn gordijn opzij en had die op de een of andere manier om mijn tralies gebonden, zodat hij mij continu kon zien en ik hem dus ook. Hij ging weer met zijn armen door mijn tralies op zoek naar spullen en heeft heel lang gewoon voor mijn raam gestaan. Ik deed nog steeds mijn best om te doen of ik sliep, maar ik vraag me af of hij niet doorhad dat ik wakker was (mijn ogen waren namelijk onwijs aan het trillen van de spanning). Op een gegeven moment zag ik dat hij een zwart ding in mijn raam had gezet, het leek op een rond doosje. Het begon ook onwijs te stinken, toen haalde ik me echt de meest vreselijke scenario’s in mijn hoofd en bedacht me dat ik toch echt mijn kamer uit moest. Toen die man even weg was (ik wist dat hij snel weer terug zou komen) ben ik mijn bed uitgegaan en heb snel mijn sleutels en mobiel gepakt. Toen ik die had, kwam die man terug; hij heeft mij dus ook wakker gezien. Hij maakte met zijn hand een pistool-gebaar en zei ‘pieuw pieuw’ en iets in het Papiaments dat ik niet verstond. Ik zei niets terug en ben mijn kamer uitgegaan. Ik heb mijn kamer op slot gedaan en ben naar boven gerend; ik ging er vanuit dat die man daar niet kon komen. Het was toen drie minuten voor zes. Ik heb Iris gebeld (dat ging ook maar net omdat mijn handen zo aan het trillen waren dat ik de toetsen nauwelijks goed kon raken) en ben haar kamer in gevlucht. Daar heb ik eerst even flink zitten huilen, toen heb ik de politie gebeld en toen heb ik weer enorm lopen huilen. De politie was er gelukkig al binnen 5 minuten (voor Curaçaose begrippen enorm snel). Ik bleek de enige te zin die de inbreker gezien en gehoord had. De politie wilde zien waar het gebeurd was, dus liepen we buiten naar mijn raam. Toen zag ik dat de inbreker een bezem in mijn kamer had gezet (waarschijnlijk om te hengelen/vissen naar spullen), mijn horloge over mijn raamkozijn had gelegd en dat het zwarte doosje een topje was dat aan de waslijn had gehangen. Half snikkend heb ik de politie het verhaal verteld, er was gelukkig een hele aardige, rustige politieman die mij zelfs zijn privénummer heeft gegeven voor noodgevallen. Inmiddels was het hele huis wakker gemaakt en zat nagenoeg iedereen buiten. Er bleek één telefoon weg te zijn. Ik ben met de politie m’n kamer ingegaan en daar bleek dat ik niets waardevols kwijt was. De politie zei dat het op dit moment echt hoogseizoen is qua criminaliteit, vanwege de politieke onrust. Woensdag moet ik aangifte doen op het politiebureau. Toen de politie eenmaal weg was hebben we allemaal een beetje beduusd rondgelopen. Ik heb stage gebeld dat ik alleen even langs zou komen om te vertellen wat er gebeurd was. Om kwart over acht ging ik met Britt en iemand die hier als logee is mee een huisgenootje naar haar stage brengen. Daarna zijn we direct doorgereden naar het politiebureau omdat de logee die nacht daarvoor tijdens het uitgaan was beroofd. Bij het politiebureau hebben we onwijs lang moeten wachten (niets nieuws op Curaçao). Toen de aangifte gedaan was, zijn we naar mijn stage doorgereden. Daar heb ik met mijn stagebegeleidster gepraat, die geschrokken was maar op dat moment ook niets aan de situatie kon doen. Ik heb afgesproken dat ik de volgende dag weer naar stage zou komen, ook om mijn zinnen even te kunnen verzetten. Daarna zijn we naar de huisbaas gegaan omdat ik die heel nog niet gezien had die dag. Volgens hem was er vrij weinig aan de hand omdat er van mij weinig dingen weg waren en omdat de inbreker mij niets had aangedaan. Hij vergat blijkbaar dat ik een half uur doodsangsten had uitgestaan en dat ik onwijs geschrokken was, wat mij nogal boos maakte. Nadat er enkele opties zijn voorgelegd over welke maatregelen er genomen konden worden qua veiligheid, zijn we naar huis gereden. Toen heb ik met mijn moeder geskyped. Ik was helemaal overstuur en m’n moeder schrok uiteraard heel erg, maar gelukkig heeft ze me een klein beetje gerust kunnen stellen. Het luchtte toch onwijs op om er met haar over te praten, gewoon omdat ik weet dat ik mijn hele verhaal bij mijn ouders kwijt kan. Na het skypen heb ik mijn kamer weer ingericht zoals het was, zodat het meer mijn eigen kamer zou worden en niet de kamer waar een inbreker is geweest. En of ik nog niet genoeg aan mijn hoofd had, had ik afgesproken om bij mijn autoverhuurder langs te gaan in verband met die aanrijding. Daar bleken ze al van de inbraak gehoord te hebben, dat gaat hier op zo’n klein eiland blijkbaar als een lopend vuurtje. Daarna zijn we langs Wereldstage gegaan om een melding te doen van de inbraak. Toen ben ik naar huis gegaan om met allebei mijn ouders te praten. Wat is het toch fijn om in zo’n situatie met hen te kunnen praten, zij kennen je uiteindelijk toch het beste. Na het skypen heb ik samen met Iris boodschappen gedaan. Daarna hebben we een vriendin van Iris en de buurman van die vriendin bij het hotel opgepikt (die zijn vandaag aangekomen) en daarna hebben we Alyssa thuis opgehaald. We zijn met zijn allen uit eten geweest bij De Heeren, een grand café waar je op maandag voor de helft van de prijs salades kunt eten. Dit etentje stond ongeveer al een week gepland en was werkelijk het enige leuke aan de maandag. De salade smaakte ook prima, net als het toetje daarna. Na Iris, haar vriendin en de buurman bij het hotel te hebben afgezet, zijn Alyssa en ik naar huis gegaan. Ik was niet van plan om op mijn kamer te slapen; alleen in het donker mijn kamer binnen lopen durfde ik al bijna niet. Gelukkig kon ik bij Britt terecht. Dus hebben we ’s avonds mijn matras naar haar kamer gesleept en heb ik gezellig bij haar gelogeerd. Britt heeft airco, nou dit heb ik geweten ook! Ik werd een paar keer ’s nachts wakker,waarschijnlijk de helft van de keren van de spanning en de andere helft van de keren van de kou! Zelfs met m’n pyjama aan en met m’n laken had ik het koud. Zo koud had ik het in geen 7.5 week gehad!
Na redelijk geslapen te hebben, moest ik er al weer vroeg uit (en Britt dus ook). Ik ben gewoon naar stage gegaan, terwijl ik ontzettend moe was en een beetje hoofdpijn had. Na een uur ging het gelukkig al een stuk beter, zodat ik er toch een goede stagedag van heb kunnen maken. Ik was pas om 14:30 thuis en heb toen eigenlijk helemaal niets gedaan behalve bij Britt op haar kamer van de airco ‘genoten’, hoewel het wel erg koud was: ik verlangde naar m’n sokken en later zelfs naar sloffen omdat ik zulke koude voeten kreeg ;) Op haar kamer heb ik nog wat voor m’n stage gedaan en heb ik dit verslag bijgewerkt. Redelijk veel huisgenootjes vroegen aan me hoe het met me ging en of ik goed had geslapen, super lief dat ze daar aan denken. ’s Avonds hebben we met zes mensen gezamenlijk gegeten: pasta met kip, pesto, zongedroogde tomaat en kruidenkaas. Na deze lekkere maaltijd hebben we nog gezellig met een groep huisgenoten buiten gezeten.

Stage lopen op Curaçao klinkt alsof het alleen maar relaxen is, maar er zijn ook veel nadelen van Curaçao. Curaçao heeft nou eenmaal ook zijn keerzijde. Die wist ik voordat ik hierheen ging ook wel, maar het is hier toch wel onveiliger dan ik dacht. Je moet hier altijd, maar dan ook echt altijd, opletten of je al je spullen nog hebt, of je niet wordt achtervolgd in de auto, of je deur wel op slot zit als je even vijf minuten weg bent en zo kun je nog wel meer bedenken. Deze continue alertheid is heel vermoeiend en bijna niet vol te houden. In dat opzicht zou ik dan ook blij zijn als ik weer terug in Nederland ben.

Ik hoop van harte dat mijn volgende reisverslag een stuk positiever zal zijn. Sowieso respect voor degenen die dit hele reisverslag uit hebben gelezen, want het is een behoorlijk lang verslag geworden. Laat gerust weten hoe het met jullie gaat, zo blijf ik ook nog een beetje op de hoogte van wat er in Nederland gaande is.

Veel liefs van mij