Laten we dansen, hier aan de kust

Beste lezers/lezeressen,

Er is inmiddels alweer een week verstreken. Nog maar vijf te gaan en dan zit ik weer in het vliegtuig. Dat is best een gek idee, omdat het leven hier nu zo normaal geworden is. Toch heb ik erg veel zin om weer naar huis te gaan ;) Maar tot die tijd ga ik er hier het beste van maken, en nog volop genieten van de zon en de stranden! En ik heb nog één groot, leuk en bijzonder iets dat ik hier wil doen, wat ik bewust zo lang heb uitgesteld zodat ik iets heb om naar uit te kijken. Het voelt alsof m’n ouders al een hele tijd geleden terug weg zijn gegaan, maar in feite is dit slechts een week geleden.

En woensdag was mijn eerste dag weer alleen… Wel had ik nog lekkere croissantjes als ontbijt, met dank aan mijn vader :) Op stage ging mijn nieuwe schema in, dus dat zorgde voor de nodige nieuwe groepjes. Het is leuk om weer met wat nieuwe kinderen aan de slag te gaan. Er zijn wel veel jonge kinderen bijgekomen (peuters en kleuters), dit zorgt nog voor de nodige uitdagingen. Na schooltijd heb ik even thuis gerommeld en heb daarna een huisgenootje naar Hato gebracht, waar haar moeder was aangekomen. Na hun veilig bij hun appartement te hebben afgezet, ben ik snel naar huis gereden om een huisgenootje naar voetbal gebracht. Ze had een wedstrijd zo ongeveer aan de andere kant van de stad, daar komen we normaal gesproken nooit. Ik ben tijdens de wedstrijd blijven kijken, was best grappig om eens te zien! Toen ik al die meiden zo zag sporten, miste ik zelf het sporten toch ook wel… Maar ik hou vol, hou vast aan de gedachte dat ik me over zes weken weer lekker fysiek uit kan gaan leven ;) Van sporten zal het hier voor mij namelijk niet komen, buiten is het veel te warm en badmintonnen gaat ook zo rot zonder racket/schoenen etc. Bovendien moet ik dan waarschijnlijk in mijn eentje super ver rijden naar een sporthal (die zijn hier nauwelijks), en dat is ’s avonds niet echt aan te raden. Na de wedstrijd hebben we bij een lokale shoarmatent onderweg heerlijke kapsalon gegeten. Eenmaal thuis was ik aardig moe, dus ben ik snel naar bed gegaan. Het is wel zo stil zonder m’n ouders, maar gelukkig zit ik na één dag zonder hen wel weer in mijn eigen ritme (toen m’n ouders hier waren, was enige vorm van ritme namelijk ver te zoeken…).
Donderdagochtend heb ik tijdens mijn ontbijt twee groene papegaaien voorbij zien vliegen!! Ik moest echt even twee keer knipperen met m’n ogen om te zien of het wel echt papegaaien waren, maar het was toch echt zo! Ik had ze hier nog nooit gezien, dus ik vond het wel bijzonder. Daarna moest ik weer naar stage. Ik was rond kwart voor twee thuis, heb toen even een verslag op m’n laptop gemaakt en ben daarna naar Punda gegaan. Daar had ik afgesproken met de vriendin van een nicht en haar vriend (snappen jullie het nog?!?). Zij zijn hier op vakantie, we hebben gezellig gekletst over het eiland en ondertussen heb ik ze de belangrijkste dingen van Punda laten zien. Rond half 6 was ik weer thuis. ’s Avonds heb ik gekookt voor een huisgenootje, maar zo’n beetje alles ging mis (eten aangebrand, dan weer niet krokant genoeg, pan naast het vuur zetten etc.). Ik vrees dat ik in de afgelopen twee weken te vaak uit eten ben geweest en het zelf koken een beetje ben verleerd… ;) Later als ik groter ben, dan heb ik hopelijk meer zin om elke avond te koken, want het gaat me nu toch echt een beetje tegenstaan. Dat komt vooral omdat de keuken hier onwijs smerig is en omdat er gewoon weinig kookgerei is. ’s Avonds heb ik niet veel bijzonders gedaan.
Vrijdag, bijna weekend!! ’s Nachts rond 5 uur viel de stroom ineens uit. Het nare hiervan is dat de ventilator het dan niet meer doet. Als je dan met je raam dicht moet slapen en het is rond de 30 graden, kun je je wel voorstellen dat het behoorlijk warm werd… Ik werd dan ook wakker van de hitte. Gelukkig moest ik er om kwart over 6 alweer uit, want op een gegeven moment was het bijna niet meer om te harden! Het ochtendje op stage verliep zonder problemen. Het heeft wel even harder geregend dan ik hebben kan, de straat stond eventjes blank. Het was alweer een tijdje geleden dat er zo’n harde bui is gevallen, maar het duurde gelukkig maar even. Na stage ben ik direct naar Wereldstage gegaan om m’n post op te halen, een super lieve zelfgemaakte kaart! Heel erg bedankt! Daarna heb ik lekker een broodje knakworst gemaakt. Toen heb ik even met thuis geskyped, ze hadden nog steeds last van een jetlag. Ik denk er nog maar niet aan dat ik dat straks wellicht ook heb :S ’s Avonds ben ik samen met vier huisgenoten uit eten geweest bij Pleincafé Wilhelmina, ik dacht laat ik eens gezond voor een salade gaan. Daarna zijn we weer naar huis gegaan, ik heb verder niet veel bijzonders gedaan.
Zaterdag was ik redelijk vroeg op, we ‘moesten’ namelijk naar Saint Tropez. Dit is een luxe oceanclub waar je heerlijk kunt relaxen, eten/drinken en van het zwembad kunt genieten. Samen met twee huisgenootjes ging ik daar voor het eerst overdag heen (’s avonds was ik er al eens geweest, omdat daar ook feesten worden gehouden). We waren er rond half 12, zodat het nog lekker rustig was. Het was erg mooi; veel relax-mogelijkheden zowel in de zon als in de schaduw, een lekker verfrissend zwembad en lekker eten en drinken! Uiteraard hebben we een paar foto-sessies gehouden ;) Om ongeveer half vijf gingen we weer naar huis. Nadat we ons opgefrist hadden, gingen we met zijn drieën uit eten bij Pleincafé Wilhelmina (alweer…). Voor het eerst heb ik de daghap (voor maar twaalf gulden!!) genomen: cordonbleu met krieltjes en salade. Het smaakte werkelijk verrukkelijk :) Daarna ging één huisgenootje naar huis en ben ik met m’n andere huisgenootje in Punda gebleven. Er stond namelijk iets op het programma waar we al lang naar uit hadden gekeken: een concert van Bløf!!! :D We liepen naar de Kleine Werf (aan het water). De deuren zouden om zeven uur open gaan, dus als rasechte Hollanders wilden wij er in eerste instantie om zeven uur zijn. We hoorden echter dat het pas veel later zou beginnen en dat Bløf pas rond tien uur zou komen, dus waren we er om kwart over acht. Zelfs het voorprogramma was nog niet begonnen, het was dan ook nog niet echt druk. We hadden een plekje dicht bij het podium weten te bemachtigen. Om iets voor negenen begon het voorprogramma: de Memphis Maniacs gaven gedurende ruim een uur een best wel leuke show weg, waarin ze vooral oude liedjes coverden. En toen begon het lange wachten op Bløf….. Vanwege problemen met de microfoon heeft dit ruim drie kwartier geduurd, en zelfs voor Curaçaose begrippen vond ik dat erg lang! De organisatie hield het er maar op dat ook de apparatuur aan het transpireren was (het was namelijk nogal warm door een gebrek aan wind), waardoor deze niet (goed) functioneerden. Maar toen, om iets voor elf uur, kon het feest dan daadwerkelijk beginnen! Alle teksten die ik kon, heb ik uiteraard (soms zo hard als ik kon) meegezongen. En we kregen echt waar voor ons geld; ze hebben tot middernacht opgetreden! Alle liedjes die ik van hen kon, zijn voorbijgekomen (hoewel ik ook een paar liedjes niet kende..). En hoewel er tijdens het voorprogramma een vrouw van middelbare leeftijd nogal in een midlife-crisis verkeerde (tenminste, ze stond zo te schudden met alles en nam steeds meer plek in beslag voor haar ‘dans’ dat we dat eruit concludeerde…) en er tijdens het hoofdoptreden een groep Antillianen naast ons stonden die niets verstonden van de Nederlandse teksten en zich weinig van de tekst aantrokken, hebben we een topavond gehad!!! :D
Zondag zijn we met een groepje huisgenoten en met bezoek van de huisgenoten (met zijn zessen in totaal) naar de Blauwe Kamer geweest. Dit is een grot richting Westpunt, die je alleen kunt bereiken door vanuit zee een stuk onder een rots door te zwemmen. Om kwart over 11 vertrokken we dus met frisse moed naar Santa Cruz, waar de Blauwe Kamer zich bevindt. Op het strand vonden we al snel Captain Goodlife, de organisatie die boottochten verzorgd naar de Blauwe Kamer. We hebben even moeten wachten, maar uiteindelijk konden we met de boot mee die ons naar de Blauwe Kamer zou brengen. Een jongen van nog niet eens onze leeftijd was de stuurman, en hij zei dat vandaag de zee nogal ruw was. Wij vroegen of we dan wel de Blauwe Kamer in konden, en hij zei ven wel. Dus sprongen we de boot in. De boottocht duurde ongeveer tien minuten en verliep eigenlijk prima. Eenmaal bij de grot bleek het water inderdaad nogal wild… We sprongen de boot uit (mét onze duikbril op) en zwommen naar de rotsen toe. De golven sloegen echter zo hard tegen de rotsen, dat geen van ons in eerste instantie onder de rotsen door durfde te zwemmen naar de grot. Er kwam ook telkens een best grote hoeveelheid water uit de grot gespoten… Eén huisgenootje durfde het toch aan er onderdoor te zwemmen, en voor we het wisten was zij achter de rotsen verdwenen. Ik vond het echt een onwijs eng idee dat ik niet precies wist hoe lang/ver/diep we onder water moesten zwemmen en waar we dan precies in uit kwamen (de inlichten hierover waren namelijk op zijn zachtst gezegd nogal summier…). Ik vroeg me toch af hoe het met m’n huisgenootje zou zijn, maar op mijn roepen antwoordde ze niet. Onder water dag ik haar ook niet. Toen een jongen besloot om er ook onderdoor te zwemmen, ben ik hem achterna gedoken. Het duiken lijkt een eeuwigheid te duren omdat je niet weet hoe ver je precies moet, en het is ook best beangstigend dat je niet ieder moment naar boven kunt zwemmen. Maar toen ik de jongen onder water zag watertrappelen, was ik wel in de veronderstelling dat ik ook naar boven kon. Vlak naast hem kwam ik proestend boven water en toen stootte ik onwijs hard mijn hoofd. Wat bleek, de rotswand was maar ongeveer dertig centimeter boven het wateroppervlak. We moesten nog een paar meter zwemmen en kwamen toen pas in het hogere gedeelte van de grot terecht. Daar was gelukkig ook m’n huisgenootje! Omdat het buiten bewolkt was, kleurde het water niet echt mooi blauw en was er eigenlijk niet zoveel aan. Ik vond het ook best een beklemmende gedachte, daar zo opgesloten te zitten in die grot. Af en toe ging het er wild aan toe en waren er best hoge golven. Het grootste gedeelte konden we ook niet van binnen naar buiten kijken. Na nog geen twee minuten in de grot te zijn geweest (waar het water overigens zo diep was dat je er niet kon staan), besloot ik dan ook om samen met mijn huisgenootje (die uiteraard ook erg graag weer naar buiten wilde) terug onder de rots door te zwemmen. We zwommen zo ver we konden boven water, zodat we niet zo ver onder water hoefden te zwemmen. Toen we bij het gedeelte waren waar de afstand tussen de rotsen en het water niet meer dan dertig centimeter was, kwam er ineens zo’n hoge golf dat het water tot de rotsen kwam en wij dus koppie onder gingen zonder dat we adem hadden gehaald. Als in een reflex zwom ik terug de grot in, omdat dat het minst ver was. M’n huisgenootje deed precies het tegenovergestelde en zwom richting zee. Omdat ik niet nog een keer in ademnood wilde komen, besloot ik om dit keer maar vroeg alvast onder water te gaan zwemmen. Na een diepe teug zuurstof, dook ik onder water en zwom zo lang als ik kon onder water. Toen ik bijna bij mijn huisgenootjes was (die ik onder water zag watertrappelen) kwam ik hijgend boven... Ik was nog geen twee meter van de rots verwijderd, maar gelukkig was ik weer veilig op zee!! :) Twee van ons zijn niet de Blauwe Kamer in geweest, zo eng was het… We klommen om de beurt weer de boot in (wat ook best gevaarlijk was omdat we er aan de achterkan in moesten, zonder trap, direct naast de schroef…). We waren blij toen we na de bootrit weer op vaste bodem stonden. Na een discussie met de eigenaar van de organisatie (hij wilde niet geloven dat we het niet leuk hadden gevonden en hij weigerde ons de korting te geven die ons door iemand anders was beloofd) zijn we er snel vertrokken. Ik had van tevoren niet verwacht dat de Blauwe Kamer zo spannend zou zijn! Ik had er ook nog hoofdpijn aan overgehouden, want ik was best hard tegen de rotsen geknald. We zijn naar Cas Abou gereden en hebben daar genoten van een rustige zee. Het begon zacht te regenen, maar wij als echte bikkels zijn gewoon op onze ligbedjes blijven liggen ;) Toen we bij het restaurant wat aan het eten en drinken waren (het begon steeds harder te regenen -zulke bikkels zijn we nou ook weer niet- dus zochten we een schuilplaats) zeiden de anderen ineens dat ik bloed op mijn voorhoofd had. Anderhalf uur na mijn botsing met de rots, best vreemd?! Ik ging naar de wc en heb zo veel mogelijk uit mijn haar proberen te wassen (wat niet echt lukte). Toen het stopte met regenen, zijn we maar weer naar onze bedjes gegaan. Toen de zon eenmaal doorkwam, was het bloedheet… Gelukkig was de zee lekker verkoelend. Toen ik in mijn tas op zoek ging naar geld om mijn ligbedje te betalen, kwam ik er tot mijn schrik achter dat het tasje waar mijn mobiel, geld, bankpas en rijbewijs in zat, weg was!! Ik kreeg het spaans benauwd toen bleek dat het tasje niet bij het restaurant was gevonden. Toen mijn huisgenootjes kun tassen gingen controleren, zat het tasje gelukkig in een van hun tassen. Poeh, wat een opluchting! Toen begon de lucht ineens erg te betrekken, en hebben we maar snel onze spullen ingepakt. En inderdaad, we waren nog geen tien minuten onderweg of het begon keihard te plenzen. Eenmaal thuis hebben we nog even een duik in het zwembad genomen en daarna hebben we een heerlijke hamburger gegeten ;) ’s Avonds hebben we nog even gezellig gekletst.
Maandag, weer naar stage. Ik had er echt geen zin in, in het weekend is het vakantiegevoel hier zo sterk dat het maar moeilijk is om maandagochtend weer om kwart over zes op te staan. Gelukkig maken de kinderen op school alles weer goed :) De meesten zijn echt schatjes. Na stage ben ik bijna direct door gecrost naar de autowasserij. Daar heb ik anderhalf uur moeten wachten tot ze m’n auto van binnen en buiten schoon hadden gemaakt, gelukkig had ik een boek bij me!! ;) Toen naar stageautoverhuur om voor de laatste keer (dacht ik…) mijn huur te betalen. Wat blijkt, met m’n studentenpas kan ik niet in een keer zo veel geld betalen, dus moet ik morgen terug om het resterende bedrag te pinnen… Erg onhandig, maar het is niet anders! En ik heb wéér post ontvangen, wat een leuke vrolijke kaart met klaprozen!! Bedankt :) Daarna heb ik gezellig met Lob geskyped, dat was te lang geleden (‘was je maar hier’ dacht ik even, ik vind het jammer dat ze niet met m’n ouders mee kon. Maar het is niet anders, gelukkig is er skype!) Toen heb ik met huisgenootjes boodschappen gedaan en daarna heb ik mijn boek uitgelezen. Vervolgend had ik de meest simpele maaltijd tot nu toe op: aardappelsalade. Daarna had ik dan wel weer een lekker toetje, samen met een huisgenootje heb ik namelijk bedacht dat we onszelf eens in de zoveel tijd maar even moeten verwennen. En het was al weer een tijdje terug dat we het voor het laatst hadden gedaan. Dus had ik als dessert een lekkere tompouce :D Daarna hebben we met het huis digitaal lootje getrokken, dat wordt een bijzondere 5 december hier.

Twee dagen nadat m’n ouders weg gingen, sloeg het weer hier een beetje om. Was het de
week waarin m’n ouders hier waren nog schitterend weer, nu kan het gerust een halve dag bewolkt. Zijn. Niet dat dat heel erg is (zolang het niet al te veel regent), want het zorgt er ook voor dat de temperatuur buiten een stuk aangenamer aanvoelt.

En hoe is het met jullie? Hebben jullie je verlanglijstjes al af, al lootje getrokken, je allergrootste schoen al tevoorschijn gehaald om hem te kunnen zetten?? Of hebben jullie inmiddels al genoeg van al die pepernoten, aangezien die waarschijnlijk al vanaf september in de supermarkten liggen? In ieder geval kunnen jullie lekker genieten van chocoladepepernoten! Hier kun je ze wel kopen, maar voordat je thuis bent zijn die dingen al gesmolten… ;) Chocoladeletters zijn gelukkig dik genoeg om niet direct te smelten, dus daar geniet ik met volle teugen van.

Ik hoop weer eens een update van jullie uit Nederland te ontvangen, want ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat!

Liefs uit Londen
Oh nee, liefs uit Curaçao! :-)