Ayo Korsou!!!

Voor de állerlaatste keer: Beste lezers/lezeressen,

Mijn tijd hier op Curaçao zit er op!! Na 130 dagen op dit tropische eiland vertrek ik vandaag weer richting het koude Nederland. Hier nog een beschrijving van mijn laatste dagen aan de andere kant van de oceaan.

Donderdag stond op stage in het teken van afscheid nemen van groepjes kinderen. Sommige kleintjes vroegen of ik dan na de vakantie weer terug kom, of zeiden ‘tot maandag!’, terwijl je net hebt uitgelegd dat het die dag de laatste keer was dat ik ze zag. De grotere kinderen vonden het vooral jammer dat ik wegging. Ik was pas laat klaar met stage, en na stage ben ik snel naar huis gegaan, heb mijn strandtas gepakt en ben in mijn eentje naar Cabana gegaan. Want aangezien het eerste Curaçaose strand waar ik kwam Cabana was, leek het me wel leuk als dit ook mijn laatste strand zou zijn. Toen ik net vijf minuten op mijn bedje lag, kwam er echt een zwerm van ruim honderd Zuid-Amerikaanse meiden over het strand. Ineens waren alle bedjes bezet (door twee of meer van die meiden) en was het een drukte van jewelste. Gelukkig gingen ze na twee uur weer weg. In de tussentijd had ik een heerlijke panini ham kaas en een limoensmoothie besteld ;) Rond vijf uur had ik het wel weer gehad. Ik ben teruggereden langs de McDrive, heb het thuis snel opgegeten want om 19:00 uur ging ik met drie huisgenoten naar de kerstmarkt in het Rif Fort (dit is een winkelcentrumpje met toeristenwinkeltjes). Dit viel echter zwaar tegen: het enige kerst-achtige waren een kerstboom en kerstkransen. De kerstman, elfjes, warme chocolademelk en kerstmuziek ontbraken… We zijn dan ook snel weggegaan. Omdat we toch een beetje trek hadden, zijn we teruggereden langs de McCafé (mijn tweede keer McDonalds die dag, ik moet me schamen!). Na een ijsje zijn we weer op huis aangegaan.
Vrijdag, de állerlaatste dag op stage!!! Hoewel ik het op Klein College prima naar mijn zin heb gehad en een leuke en leerzame tijd heb gehad, vond ik het niet erg dat mijn stage er na 17 weken opzat. Van alle groepjes heb ik goed afscheid kunnen nemen. Ik trakteerde elk groepje dat ik voor het laatst had op kerstkoekjes, wat de kinderen best lekker vonden. Ik heb van maandag t/m vrijdag met alle leerkrachten waarvan ik kinderen begeleide, eindgesprekken gevoerd. Vrijdag had ik ook het eindgesprek met m’n begeleidster en heeft ze me mijn getuigschrift gegeven. Gelukkig was ze tevreden over me, en vond ze het knap hoe ik het gedaan heb. Nou, daar was ik uiteraard blij mee ;) Na schooltijd heb ik nog met een paar leerkrachten buiten gezeten en gezellig wat gedronken. Daarna moest ik nog wat knutselen en om 15:00 uur heb ik voor de laatste keer de poort achter me dichtgetrokken. Ik ben direct naar de autowasserij geweest, en heb daar drie kwartier gewacht en toen blonk mijn auto weer aan alle kanten. Eenmaal thuis heb ik voor de laatste keer geskypet met thuis, maar aangezien de mega-slechte internetverbinding van hier heeft het gesprek niet lang geduurd. En aangezien ik zaterdag naar Bonaire zou gaan, heb ik ook nog snel mijn tas ingepakt. ’s Avonds ben ik voor de laatste keer samen met Iris uit eten geweest: naar de pizzeria Il Forno. Het smaakte erg goed maar de bediening was niet zo snel. Na onze pizza vonden we het wel gepast om langs een Italiaanse ijssalon te gaan. Dus reden we naar Zuikertuintje, een winkelcentrum waar zo’n ijssalon zit. Daar aangekomen was er net een of ander salsa-feest bezig met allemaal opgedirkte Antilianen. Dus we hadden goed uitzicht op het feestgedruis terwijl we van ons ijsje genoten. Eenmaal thuis was ik zo moe dat ik snel ben gaan slapen (dit lukte alleen niet erg vanwege mijn gehoest…)
Zaterdag ging de wekker al vroeg, maar het was voor het goede doel: samen met Iris, Wendy, Anja, Alyssa en Jennita ging ik naar Bonaire! Om half zes werden we opgehaald door Taxi Max (uiteindelijk werd dit tien over half zes, nog steeds prima op tijd voor Antilliaanse begrippen). Max was alleen wel erg enthousiast zo op de vroege ochtend; de muziek stond keihard en hij praatte aan een stuk door over hoe je kerst en oud en nieuw op Curaçao het best kunt vieren. Ook vertelde hij, heel motiverend voor ons, dat Bonaire een veel saaier eiland was waar vooral gepensioneerden heen gaan. Nou, wij hadden er zin in!! :) Max scheurde zo hard dat we in een recordtempo op Hato waren (rond de twintig minuten). We moesten nog wel even wachten, aangezien onze vlucht vertraagd was en pas om 7:45 uur zou vertrekken. We hebben buiten nog een broodje gegeten en dollars gepint. Het ging nog regenen ook, tijd om Curaçao te verlaten. We waren bijna door de douane heen, toen ons vriendelijk werd verzocht of we tax wilde gaan betalen. Dit had niemand ons nog gezegd, héél handig. Dus wij uit de rij, bij een balie om de hoek onze tax betaald en weer achteraan in de rij. We waren ruim op tijd en hebben nog een tijdje voor onze gate zitten wachten. Op het scherm bij de gate stond dat we om 7:45 zouden vertrekken en dat het vliegtuig ‘on time’ was, maar om 7:45 uur zaten wij nog steeds bij de gate te wachten. Tsja, dat is Curaçao… Uiteindelijk vlogen we een half uur te laat. Na nog geen kwartier in de lucht, waren we al op Flamingo Airport, oftewel Bonaire. Helaas was het er niet zo mooi weer en zagen we vanuit het vliegveld een regenbui (én een regenboog!!) boven Bonaire. Toen we eenmaal waren geland en in de aankomsthal (als je het al zo kunt noemen, zo klein was het vliegveld) stonden, zagen we nergens de scooterman. We hadden namelijk drie scooters gehuurd voor het weekend en de man van de scooters zou ons mij het vliegveld ophalen. Na een rondje te hebben gelopen, concludeerden w dat we maar eens moesten bellen. We waren al bang dat we de scooters bij een of andere niet-bestaande organisatie hadden geboekt. Maar gelukkig, het ging goed en binnen een kwartier werden we netjes door een erg nerveuze maar schattige ‘Bonairiaanse’ (??) jongeman in een busje opgehaald. Hij zette ons af bij het scooter-kantoor, waar de meiden die achter het stuur zouden gaan (waar ik niet tot behoorde, ik wilde na al die maanden zelf autorijden wel eens lekker om me heen kunnen kijken) het een en ander qua papierwerk moesten invullen. Rond een uur of tien reden we dan weg; zes meiden op drie scooters op weg naar Sand Dollar Appartments. Het scooterrijden ging prima, en het achterop zitten beviel me ook goed. Het appartement was goed te vinden, Bonaire is dan ook maar een klein eiland. Het is zeer dun bevolkt, waardoor er maar weinig verkeer op de (smalle) wegen aanwezig is. Eenmaal in het appartement bleek dat we het niet meer zouden halen om om 11 uur te gaan kayakken in de mangrovebossen (dit leek een paar van ons, waaronder ikzelf, erg leuk en dit was al gereserveerd). Ik heb dus helaas dit uitje moeten afbellen… Toen we de sleutel in het slot van het appartement staken en naar binnen liepen, viel onze mond steeds verder open van verbazing. Het was gróót!!! We hadden een ruime woonkamer met slaapbank en open keuken, twee grote slaapkamers met ieder een eigen badkamer en aan de andere kant van het appartement was tot onze verrassing nóg een slaapkamer met badkamer. We hadden echt een mega-overdekt balkon met een barretje, tafel en een supergrote bank. En, ook niet verkeerd, we hadden uitzicht op zee en op Klein Bonaire :-D Helemaal top dus, we voelden ons de koning te rijk. Voor de gemiddelde Nederlander die daar op vakantie zou gaan, zou de inrichting waarschijnlijk een beetje tegenvallen (oud meubilair, lelijke kunst aan de muren, bij elkaar geraapt interieur), maar als je al vier maanden in een slecht onderhouden, smerig studentenhuis woont dan ben je zelfs al met een goed werkende douche, een bank, ruimte om je heen, een lege koelkast en airco in de slaapkamer tevreden ;) Nadat we onszelf enigszins geïnstalleerd hadden (ik sliep samen met Iris op een kamer met twee eenpersoonsbedden), hebben we bij een mini-markt boodschappen gedaan en thuis lekker geluncht. We hadden broodjes knakworst, heerlijk! Daarna zijn we op de scooters gestapt en zijn we begonnen aan onze rondrit langs de zuidkust. We zijn eerst naar Lac Cai gereden, een groot meer met prachtig helder water. Bij Sorobon, een groot stuk met heel ondiep en dus azuurblauw water, werd volop gesurft. Hier heb ik samen met Alyssa nog een rondje door het water gelopen. Na een verfrissend flesje water zijn we om 13:00 uur weer op de scooter gestapt. Het was prachtig weer geworden en de zon brandde flink, maar op de scooter had je dat niet zo door omdat het ook redelijk hard waaide. We kwamen onderweg bijna geen ander verkeer tegen, wat een verschil met Curaçao! De wegen waren op Bonaire dan ook niet echt geschikt voor veel verkeer: meestal was de weg zo smal dat twee auto’s elkaar nauwelijks konden passeren. We reden verder langs de mangrovebossen tot we uiteindelijk bij de slavenhuisjes en de zoutpannen/zoutbergen uitkwamen. Bij alle twee de toeristische trekpleisters zijn we uiteraard even gestopt voor de nodige foto’s. Het was echt een gaaf gevoel om achter op die scooter te zitten op zo’n prachtig eiland: de wind langs je gezicht en de zon die volop schijnt: héérlijk :-) Na een mooie en warme scooterrit kwamen we aan het einde van de middag weer thuis aan. We hebben even lekker gechilled op onze (slaap)bank en om de beurt genoten van een heerlijke warme douche :D We wilden uit eten bij een restaurant waar ze zowel Bonairiaanse als ‘gewone’ gerechten serveerden. We hadden ergens gereserveerd, maar de routebeschrijving die we telefonisch hadden doorgekregen, was nogal beknopt… Dus wij in het donker op die scooters (wat op zich geen probleem is op Bonaire omdat het veilig is, op Curaçao hoef je zoiets niet te proberen) en rijden maar. De wegen waren niet verlicht en we wisten totaal niet hoe ver het rijden was. Toen we na ongeveer tien minuten rijden op een donker weggetje nog steeds geen restaurant (of ook maar enigszins ander leven) waren tegengekomen, zijn we maar weer omgekeerd en zijn in Kralendijk op zoek gegaan naar een geschikt restaurant. We hebben heerlijk gegeten bij een soort grillbar, ik had biefstuk met patat en een heerlijke chocoladecake met ijs toe. Dat smaakte wel na zo’n vermoeiende dag! Toen we weer thuis waren, hebben we lekker gerelaxed op onze banken en gezellig gekletst. Rond een uur of half twaalf zijn we naar bed gegaan. Eindelijk weer airco, dat maakt het leven in de tropen een stuk aangenamer!
Hoewel ik wel weer wat hoestbuien had, heb ik heerlijk geslapen. Het is me zelfs gelukt om uit te slapen, iets wat ik op Curaçao echt niet kon. Om kwart over negen ging ik eruit: eerst eens even op het balkon van het prachtige uitzicht genoten, toen aangekleed, ontbeten en uitgecheckt. Gelukkig mochten we de strandlakens die we bij het appartement hadden gekregen, nog wel even houden want we wilden nog naar het strand! Als je op Bonaire bent, moet je natuurlijk wel gesnorkeld hebben. Nou, dat was precies wat er voor de zondag op het programma stond. We reden eerst richting Kralendijk, omdat daar strandjes zouden zijn. Nou, wij zijn er echt niet één tegengekomen, dus zijn we omgedraaid en zijn we naar het noorden gereden. Hier was het een stuk rustiger qua bebouwing en iets heuvelachtiger. We reden over een smal weggetje langs de rotsen met uitzicht op de blauwe zee, wat een prachtig moment was dat!!!! Uiteindelijk zijn we gestopt bij het strand ‘1000 steps’, waar we d.m.v. een stenen trap op het stenen strand uit kwamen. Er was geen schaduw, dus zijn we maar direct de zee in gegaan. Het water is op Bonaire super helder en het snorkelen was dan ook zeker een succes. Het koraal zag er ongeveer hetzelfde uit als op Curaçao, maar omdat het op Bonaire is beschermd, was er wel veel meer koraal dan op Curaçao. De vissen waren ook op Bonaire prachtig. Toen een reisgenootje op een gegeven moment heel hard ‘schildpad!’ riep, wist ik niet hoe snel ik naar haar toe moest zwemmen. En ja hoor, ik heb hem ook gespot :D Op Klein Curaçao waren de schildpadden vet sloom, maar op Bonaire hadden ze blijkbaar zwemles gehad want ik had nogal moeite om dat beest qua snelheid bij te houden. Maar het is echt heel gaaf om zo’n prachtig beest in het wild te zien. Toen we weer terug wilden zwemmen, zagen we voor de kust ineens nog een andere schildpad, deze had maar één achterpoot en zwom gelukkig iets langzamer. Toen we klaar waren met snorkelen, hebben we heel even op het strand gezeten (het zat niet echt lekker omdat er alleen maar stenen waren) en zijn toen terug naar Kralendijk gereden. Onderweg kwamen we nog een paar wilde ezels tegen die gewoon langs de weg liepen, erg grappig. In Kralendijk hebben we heerlijk geluncht bij Beachclub Spice. Hoewel het wel lang duurde voor we ons eten kregen, smaakte het voortreffelijk. Eigenlijk wilden we nog een keer de zee in, maar gezien de tijdsdruk hebben we maar besloten om terug naar het appartementencomplex te gaan om daar nog even in het zwembad te springen en te ontzanden/ontzouten. Toen we bij het appartementencomplex waren, bleek dat de receptie-man ziek was en dat de receptie de rest van de dag gesloten was. Maar wij moesten onze handdoeken nog inleveren en, nog belangrijker, onze belangrijke spullen stonden binnen bij de receptie!! Gelukkig had de receptie-man goed aan ons gedacht en kon de vrouw van de duikschool, die naast de receptie lag, ons verder helpen. We hebben ongeveer anderhalf uur aan het zwembad gelegen en zijn toen onze scooters gaan inleveren. Dit was snel geregeld, en de scooterman heeft ons bij Flamingo Airport afgezet. Daar verliep alles voorspoedig, onze vlucht was wel drie kwartier vertraagd en zou pas om kwart voor zeven vertrekken. Uiteindelijk werd dit iets over zevenen, dus we moesten nog wel even wachten tot het vliegtuig vertrok (nergens hingen schermen waarop de vertrektijden stonden, het vliegveld is zo klein dat ze gewoon omroepen wanneer een vliegtuig vertrekt). Op het vliegveld heb ik mijn laatste dollars uitgegeven, want ik wilde niet met én euro’s, én guldens en óók nog een dollars naar Nederland toe komen. Helaas zaten we niet met zijn zessen bij elkaar in het vliegtuig, maar waren we over het hele vliegtuig verspreid. Toen we eenmaal zaten, moesten we even wachten omdat er nog een ander vliegtuig moest landen. Dit kon ik goed zien, aangezien ik bij het raam zat, en het zag er best gaaf uit om die lampjes in het donker op je af te zien komen. De vlucht verliep goed, in het kwartiertje dat we in de lucht waren, moesten we nog een papiertje van de Immigratiedienst van Curaçao invullen. Ik had m’n tas naast me staan, en ineens ging mijn telefoon…. Oeps, ik was helemaal vergeten om dat ding op vliegtuigmodus te zetten!! Gelukkig had de steward, die praktisch naast me zat, niets door! Taxichauffeur Max had me gebeld, omdat we eigenlijk al lang geland hadden moeten zijn. Gelukkig heeft hij keurig op ons gewacht, we kwamen namelijk pas om half acht het vliegtuig uit, in plaats van de geplande half zeven. Die taxirit zal ik ook nooit meer vergeten… Ten eerste reed Max zo hard dat we alle kanten op werden geslingerd; ik had me dan ook maar vastgeklampt aan de stoel voor me. Ten tweede voerde hij nogal typische gesprekken. Hij begon weer over kerst op Curaçao (daar had hij het op de heenweg ook al over gehad), maar dit keer zei hij de ontnuchterende woorden: ‘Kerst op Curaçao is leuk, maar het kan ook het einde van je leven zijn’. Hij doelde op de grote hoeveelheid drugs die dan op het eiland aanwezig is, en dat de kans aanwezig is dat je gedrogeerd wordt. Daarna begon hij een heel verhaal over hoe belangrijk het is dat je veilige seks hebt en dat je vooral met kerst niet moet zoenen omdat de kans op een soa dan enorm schijnt te zijn. Tot slot vertelde hij dat hij meer taxi’s ging kopen en op zoek was naar chauffeuses. Of wij een parttime baan wilden. Wij vroegen of dat dan wel veilig was, als meisje een taxi besturen (niet dat we die baan wilden, maar we waren gewoon geïnteresseerd). Hij zei dat we dan alleen maar families zouden rijden en geen groepen mannen. Hij eindigde met de woorden: ‘Er zijn wel Curaçaose vrouwen die taxichauffeuse zijn, maar die zijn allemaal lelijk’. Nou, onderhand waren we allemaal behoorlijk melig geworden van dit vage gesprek met Max en lagen we krom van het lachen in de hobbelige taxi. Toen we eenmaal thuis aankwamen, bleek dat de poort nog open was (om 20:15 ’s avonds). Dit vond Max zo’n verontrustend idee dat ik, als Max weg was, hem maar moest bellen en de telefoon een keer moest laten overgaan om te laten weten dat alles oké was. Wat een bezorgde man! Er was niks geks aan de hand thuis, dus heb ik hem gebeld en direct weer opgehangen. Nog geen minuut later kreeg ik een sms’je: ‘slaap lekker princessen’. Gatver, ik kan echt niet tegen dat soort slijmerige uitspraken.. We zijn met z’n zessen gezellig uit eten geweest bij Ribs Factory, ter ere van mijn laatste avond Curaçao. Het was erg gezellig en het eten was lekker. Iets voor tien uur waren we weer thuis. Toen heb ik afscheid genomen van de meiden die ik maandag niet meer zou zien. Ik was eigenlijk best moe, maar moest al mijn spullen nog inpakken. Omdat ik dit niet allemaal nog op maandag wilde doen, ben ik dus maar zondagavond aan de slag gegaan (en voor mijn doen was dat al best laat, ik had eigenlijk al eerder willen beginnen maar dat was er niet echt van gekomen gezien het weekendje Bonaire). Iris kwam nog gezellig op m’n kamer zitten, en binnen twee uur zat het meeste in mijn koffer. Omdat ik toen ineens zo veel energie had, heb ik eerst eens een klein uurtje dit reisverslag geschreven en ben om één uur naar bed gegaan. Het laatste nachtje heb ik prima geslapen, ik kon alleen niet echt uitslapen omdat de zon al vroeg mijn kamer verlichte. Na gedoucht en ontbeten te hebben, werd om 10 uur mijn kamer gecheckt op eventuele schades. Gelukkig hoefde ik mijn sleutel nog niet in te leveren. Om 10:30 uur ben ik naar de verhuurder gereden om mijn check op te halen. Die moest ik inwisselen bij een bank in Punda, maar Punda barst van de banken. Ik heb dan ook drie keer bij de verkeerde bank in de rij gestaan (dit voelde erg dom) voordat ik uiteindelijk bij de juiste bank mijn geld in ontvangst kon nemen. Ik heb nog mijn laatste post bij Wereldstage opgehaald, super leuk maar het heeft alleen niet meer aan mijn muur kunnen hangen… Aangezien ik al had vernomen dat mijn vlucht drie kwartier vertraagd was, ben ik ook direct langs mijn autoverhuurder gegaan om mijn afspraak te verzetten. Dit kon gelukkig, anders had ik bijna vijf uur van tevoren op Hato aanwezig geweest. Ik ben een paar minuten thuis geweest en heb toen bij de Albert Heijn nog de laatste boodschappen gedaan. Inmiddels was het 13:00 uur en barstte ik van de honger. Na wat gegeten te hebben, heb ik de laatste spullen ingepakt. Redelijk wat huisgenoten kwamen me nog een fijne reis wensen, erg lief. Het wachten tot het uiteindelijk tijd was om te gaan, duurde erg lang. Ik had ook niets om te doen omdat al m’n spullen al ingepakt waren en omdat we geen internetverbinding hadden. Al de spullen die ik niet meegenomen heb, heb ik weggegooid of aan huisgenoten gegeven. Gelukkig was Iris thuis, dus heb ik nog gezellig bij haar op de kamer gezeten. Toen de laatste dingen in de koffers, de koffers wegen (Iris heeft zo’n handig bagage-weeg-ding) en ja hoor, alles paste :-) Om vier uur trok ik voor de laatste keer m’n kamerdeur achter me dicht. Best een gek idee was dat. Toen m’n spullen in m’n auto en afscheid genomen van Iris :( Afscheid nemen is nooit leuk. Daarna heb ik m’n kamersleutels bij de verhuurder ingeleverd, heb ik voor de laatste keer getankt en heb m’n auto ingeleverd. Terwijl ik daar heen reed, draaide ze op de radio het liedje ‘driving home for christmas’. Dit was me iets te toepasselijk en de tranen sprongen in m’n ogen. Ik heb maar snel de radio uitgezet. Bij de autoverhuurder hebben ze me nog flink laten schrikken door te melden dat er twee flinke deuken in m’n dak zaten (met ‘flink’ bedoelen ze redelijk klein, niemand had de deuken ooit eerder gezien). Toen ze de autopapieren hadden gecheckt, bleek dat die er al in zaten toen ik de auto kreeg. Een pak van mijn hart!! Daarna wisten ze niet zeker meer of ik mijn schade al had betaald, terwijl ik zeker wist dat ik dit al lang had gedaan. Zij gingen in een boekje kijken en ik checkte de bonnetjes die nog in mijn portemonnee zaten. Het is echt heel toevallig, maar het bonnetje van de schade (van half oktober!) zat er gelukkig in. Wie wat bewaard, die heeft wat! Ze hebben me daar wel twee keer flink in de stress laten zitten. Toen alles afgehandeld was, ben ik door iemand van stageautoverhuur afgezet bij Hato. En het mag een wonder wezen dat ik nog heb meegemaakt dat de rotonde richting Westpunt, waar je langskomt als je naar Hato en naar de stranden gaat, af is! Ik had niet verwacht dat ik hem nog af zou zien, aangezien ze er al een eeuwigheid mee bezig waren. Eenmaal op Hato heb ik direct ingecheckt en ben ook meteen maar door de douane gegaan. Ik was wel veel te vroeg, maar dat heb ik liever dan dat ik moet haasten. Dus nu zit ik bij de gate te wachten op mijn vlucht. Ik heb al een half uur vertraging, en dit zal waarschijnlijk nog wel wat meer worden aangezien dit Curaçao is. Er is een tussentop op Aruba (heb ik gelijk alle ABC-eilanden gehad!) en dan op naar Amsterdam! De verwachting is dat ik daar rond 12:30 uur land.

Curaçao is een mooi eiland als je de goede kant op kijkt. De armoede die op dit eiland aanwezig is, is duidelijk zichtbaar. Daarnaast genieten honderden toeristen van de mooie stranden en de luxe van de resorts. Mijn leven zat er een beetje tussenin: het huis was niet top (oud, smerig, slecht onderhouden en deels kapot) maar in de weekenden heb ik wel prachtige dingen gezien. Daar heb ik uiteraard veel foto’s van gemaakt, maar die staan niet op internet. Er zijn twee redenen waarom ik zo weinig (of eerder: bijna geen) foto’s op internet heb geplaatst. Ten eerste: ik had er vaak geen zin in. Dit is natuurlijk een heel dom excuus, maar ik heb hier zo veel meegemaakt dat ik onmogelijk overal foto’s van kon plaatsen. Dus dan maar zo min mogelijk foto’s. Want, en dat is de tweede reden, nu hebben jullie een goed excuus om bij mij thuis langs te komen en mijn fotoboek (die ik overigens nog moet maken..) te bewonderen. Dan kan ik er nog live verslag van uitbrengen ook, hoe leuk is dat!! :) Maar aangezien het een fotoboek wordt over een Antilliaans eiland, zullen jullie wel geduld moeten hebben want haasten gaat niet goed samen met Curaçao ;)

Nog maar twaalf uur vliegen en dan zet ik weer voet op Nederlandse bodem, héérlijk! Ik heb er erg veel zin in om al die lieve mensen weer te zien en te spreken en kijk hier enorm naar uit. Toch is het ook wel jammer om op Curaçao gedag te zeggen tegen meiden die je eigenlijk nog relatief kort kent, maar waarmee je in een korte tijd zo intensief bent opgetrokken dat je een bijzondere band hebt opgebouwd. Ik zal de meiden zeker gaan missen… Hopelijk wordt ons plan om in Nederland een reünie te houden ook uitgevoerd!! :)

Ik kijk met een tevreden en goed gevoel terug op deze vier maanden Curaçao. Hoewel er wat vervelende dingen zijn gebeurd, heb ik toch vooral positieve herinneringen. M’n stage vond ik super leuk, de kinderen waren zo enthousiast en ook al had ik soms geen zin om te gaan, als ik die gezichtjes weer zag dan had ik er gelijk weer zin in. En naast stage heb ik natuurlijk veel mooie dingen gedaan, waaronder de Christoffelberg beklommen, naar de boka’s, naar Klein Curaçao, gedoken, met dolfijnen gezwommen en natuurlijk een weekendje naar Bonaire. Ook ben ik erg vaak uit eten geweest, dat zal nog afkicken worden in Nederland ;) Tot slot heb ik op Curaçao hele leuke, lieve en gezellige meiden (tsja, we hadden een echt meidenhuis dus met jongens ben ik niet echt omgegaan)leren kennen. We hebben zo veel dingen samen meegemaakt dat ik hun aanwezigheid ongetwijfeld zal gaan missen…
De beslissing om op Curaçao stage te gaan lopen, was veruit de meest enge en spannende van mijn leven tot nu toe. Maar ik heb er absoluut geen spijt van en heb er enorm veel van geleerd. Ik ben er eigenlijk best trots op dat ik het heb aangedurfd en heb volgehouden tot het einde. Dit waren vier maanden om nooit meer te vergeten!!!!

Het voelt gek om te zeggen, maar toch is het zo: tot snel! :)
Ayo Korsou, hallo Nederland!!

Veel liefs,
Hanneke